PROLOG

Zagubiona.

W życiu każdego z nas, przychodzi taki moment, chwila zwątpienia. Zastanawiamy się, kim naprawdę jesteśmy? Jakie jest nasze prawdziwe oblicze? Kim jest osoba, na którą codziennie patrzymy w lustrze?

Mam na imię Lidia. Dziś skończyłam 16 lat. Właśnie odkrywam, kim naprawdę jestem.

***

„Zrobili to dlatego, że chcieli czuć, myśleć i wybierać to, czego sami pragną. Nie wiedzą, że nawet to jest kłamstwem - że nigdy tak naprawdę sami nie decydujemy, a przynajmniej nie do końca. Zawsze jesteśmy popychani ku jakiejś drodze. Nie mamy wyboru, jak tylko zrobić krok do przodu, a potem kolejny i kolejny. I nagle okazuje się, że znajdujemy się na drodze, której w ogóle nie wybieraliśmy.”

-Lidia, czy ty nas w ogóle słuchasz?- głos mojego taty wyrwał mnie z lektury.  Jechaliśmy do babci. Wiedziałam, że to będzie długa i nudna wycieczka, więc wzięłam ze sobą książkę „Requiem” L. Oliver.

-Nie, przepraszam. Już słucham.

-Mówiłem, że dostałem awans. Przeprowadzamy się.

-To super. Prawda Lidia?- powiedział mój straszy brat. Liam zawsze starał się zadowolić rodziców. Popierał ich, nawet wtedy, kiedy się z nimi nie zgadzał. Ja też ich kocham, ale nie mogą o wszystkim decydować.

-Nie, wcale nie super. Kolejna przeprowadzka? Czy to naprawdę konieczne?- tata często dostawał awanse. Więc równie często się przeprowadzaliśmy. Nienawidziłam nowych miast. Może Liam’owi to pasowało, bo zawsze się odnajdywał w obcym otoczeniu, a ja byłam szarą myszką, która zawsze siedziała sama na stołówce i nikt nie pamiętał jej imienia.

-Obiecujemy, że to będzie ostatni raz.

 Mama się nie myliła. Ostatnie co widziałam, to światła. Błysk reflektorów. Jedna chwila, jeden pijany kierowca i całe moje życie się zmieniło. To była moja ostatnia przeprowadzka i ostatnie wspomnienie o moich rodzicach i bracie.

***

Dlaczego ja?

Nie mam pojęcia.

Mam na imię Lidia. Dziś skończyłam 16 lat. Od roku jestem sierotą.